ตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่ ผมก็หลงรักเธอเลยตั้งแต่แรกพบ มันเป็นเรื่องที่อาจจะเข้าใจยากสักหน่อย ทั้งๆ ที่ผมเองก็ไม่ได้โดดเด่นอะไรไปกว่าคนอื่น ผู้ชายบ้านๆ คนหนึ่ง หน้าตาก็ไม่ได้พิเศษอะไร แถมยังไม่ได้ร่ำรวยมากพอที่จะมีอะไรซื้อใจเธออีกด้วย ผมมันก็แค่คนงานก่อสร้าง รายได้ก็ธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่เธอน่ะสิ เธอชื่อพิมล เด็กสาววัย 18 ปีที่หัวหน้ารับเธอมาอยู่ด้วยและทำงานเป็นเสมียนให้กับแคมป์คนงานที่นี่ เพราะได้ข่าวว่าแม่ของเธอนั้นเสียไปก่อนหน้านี้ ทำยังไงกันล่ะ ทำยังไงผมถึงจะได้เห็นเรือนร่างของเธอ แค่เห็นหน้าตาสวยๆ ผิวฉ่ำๆ สีน้ำผึ้งนวลๆ นั้นก็จินตนาการไปตอนที่เธอเปลือยเปล่า ไม่ใส่อะไรแล้ว นมใหญ่ๆ ที่คับจนเสื้อแทบปรินั่นทำเอาผมกระวนกระวายใจเวลาที่ต้องไปเบิกของ
ผมเก็บภาพเธอเอาไว้ในหัวทุกๆ ครั้งเวลาที่เธอเดินผ่าน หรือว่าไปกินข้าวเที่ยงกับพวกคนงานผู้หญิง เธอดูเป็นกันเองกับทุกๆ คน นั่นแหละที่ทำให้ผมรักเธอแบบโงหัวไม่ขึ้น เก็บภาพเธอมาลงข้อมือ ไม่ว่าเวลาเงี่ยน หรือว่าไม่เงี่ยนก็ตาม ภาพเธอมักขึ้นมาในหัว ตอนนอน ตอนตื่น ตอนอาบน้ำ หรือตอนที่ชักว่าวอยู่ในห้องตอนเงี่ยนๆ จินตนาการว่ากำลังเลียหีให้เธอ ทำให้เธอคราง ได้เย็ดหีเธอ จับนมเธอ มีเธออยู่ตรงหน้า คอยขย่มควยลำใหญ่ๆ ยาวๆ ของผมที่อาจจะทำให้เธอชอบมัน
แต่หัวใจของผมก็ต้องแหลกสลายลง เย็นวันหนึ่ง ที่ผมหมายมั่นว่าอยากจะไปหาเธอ เพื่อนสานสัมพันธ์ กลับได้เห็นไอ้เมฆ หายหนุ่มหน้าใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นานกำลังคุยกับเธออยู่ ด้วยถ้อยคำที่เต็มไปด้วยการเกี้ยวพา ผมรู้สึกโกรธ และภาวนาว่าอย่าให้มันเกิดอะไรที่เกิดเลยมากขึ้นกว่านี้เลย แต่คำภาวนาของไอ้หนุ่มบ้านๆ ธรรมดาๆ อย่างผมไม่มีวันเป็นจริง รูเล็กๆ ที่ขอบหน้าต่างซึ่งผมใช้แอบมองเธออยู่บ่อยๆ นั้นได้เห็นว่า เธอเป็นฝ่ายเชิญชวนมันเข้าไปในห้องนั้น ถอกกางเกงให้มัน แล้วคว้าเอาควยลำสวยของไอ้เด็กหนุ่มหน้าล่อนั่นไปอมอย่างหื่นกระหาย ผมยอมรับว่ายืนดูอยู่นานเพราะจินตนาการว่าคนที่ได้เอาควยยัดปากเธอแล้วกระเด้าปากเธอจนสำลักนั้นเป็นผม แต่มันก็ระคนกัน ทั้งเสียวด้วย ทั้งควยแข็งด้วย และทั้งเจ็บใจ กระทั่งมันกับเธอไปเย็ดกันที่โซฟา ผมหัวใจแทบสลาย เรือนร่างเธอดีเหลือเกิน ลีลาก็เร่าร้อน นมก็ใหญ่ หีก็สวย ช่างเป็นบุญของมันยิ่งนัก
ยิ่งตอนที่เธอยกเอวร่อนให้ควยมันกระแทกเข้าไป จนเสียงครางลอดผ่านมานั้น ผมแทบอยากจะพังผนังเข้าไปร่วมแจม แต่สุดท้าย…ผมก็ได้แค่หวังเท่านั้น
เรื่องราวมันผ่านมาสามวันแล้ว มันฝังหัวผมเกินกว่าจะบอกเป็นคำพูดออกมา วันนี้ผมเองมาช่วยลงของที่สโตร์ด้านหลังส่วนโกดังตามคำสั่งหัวหน้า กว่าจะเสร็จก็ล่วงเลยเวลางานไปนานโข ผมนั่งหอบเหนื่อยอยู่ตรงมุมหนึ่ง รู้สึกหัวเสีย โอทีก็ไม่ได้ ยังจะต้องมาเหนื่อยทำงานล่วงเวลาอีก นี่มันทำนาบนหลังคนชัดๆ
แต่แล้ว…น้ำแก้วหนึ่งก็ถูกหยิบยื่นมาให้ผม โดยเธอ พิมลที่ยืนยิ้มตาปิดอยู่ตรงนั้น
“เหนื่อยหน่อยนะจ๊ะพี่จ๋า”
ผมรับน้ำแก้วนั้นแล้วยิ้มกว้าง “ไม่เป็นไรหรอก แค่พิมลเอาน้ำมาให้พี่ก็หายเหนื่อยแล้ว”
“จริงเหรอ ?” เธอยิ้ม “ดีใจจังเลยที่พี่หายเหนื่อย”
“ไม่เป็นไรจริงๆ พี่สดชื่นมากเลย ยิ่งเป็นน้ำของพิมลพี่ก็ยิ่งสดชื่น”
“ถ้าอย่างนั้น พี่ก็พักให้หายเหนื่อยก่อนนะจ๊ะ”
“จ้ะ เดี๋ยวหายเหนื่อยพี่ก็กลับแล้ว ขอบคุณพิมลมากนะ สวยแล้วยังใจดีอีก”
“พิมลให้น้ำพี่แล้ว…พี่ไม่คิดจะให้น้ำพิมลบ้างเหรอ ?”
“หา ???” อะไรนะ…เมื่อกี้ผมไม่ได้หูฝาดไปจริงๆ ใช่ไหม “ให้น้ำอะไรเหรอครับ ?” ผมพูไปอย่างนั้นแหละ ความจริงผมรู้อยู่แล้วว่ามันหมายความว่าอะไร
“ก็… “ เธอพูดแล้วเริ่มใช้นิ้วเกี่ยวขอบกางเกงของเธอลงขนเห็นขอบกางเกงในและขนที่รอมแรมออกมา “หมายความแบบนั้นแหละจ้ะ…แต่มีข้อแม้นะ”
“อะไรเหรอ ?”
“เป็นความลับ” เธอพูดแล้วก็ใช้นิ้วชี้กวักมือให้ผมเดินไปในห้องๆ นั้น ห้องที่ผมเฝ้ามองเธอมาตลอดด้วยใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ เอาเว้ย…งานนี้ได้เย็ดสาวสมใจแน่ๆ!